Konduktancja (przewodność elektryczna) jest odwrotnością rezystancji. Jest więc miarą podatności elementu na przepływ prądu elektrycznego.
Zwyczajowo konduktancję oznacza się symbolem G (wielka litera G).
Jednostką konduktancji w układzie SI jest simens (1 S).
Miarą podatności materiału na przepływ prądu elektrycznego jest konduktywność. Dla znanych wymiarów geometrycznych przewodnika i konduktywności materiału, z jakiego został wykonany, jego konduktancję określa wzór:
gdzie:
- l – długość przewodnika,
- S – pole przekroju poprzecznego elementu,
- σ – konduktywność (przewodność właściwa) materiału.
Powyższy wzór określony jest tylko dla układów makroskopowych. W przypadku układów mezoskopowych wielkość ta wyraża się inaczej. Dla idealnego drutu kwantowego wyraża się ona wzorem:
Kliknij i zobacz świeczniki.
gdzie:
- e – ładunek elementarny,
- h – stała Plancka,
- N – liczba otwartych kanałów.
W tym przypadku nie ma zależności wprost od geometrii układu, jedynie od ilości otwartych kanałów przewodności. Ilość ta z kolei zależy skokowo od rozmiarów poprzecznych przewodnika. Teorię opisującą to zjawisko podał w 1957 roku R. Landauer.
Konduktancja dotyczy obwodów prądu stałego, a w obwodach prądu zmiennego tylko elementów rezystancyjnych (rezystor). Uogólnieniem pojęcia konduktancji na obwody prądu zmiennego zawierającego elementy pojemnościowe (kondensator) i indukcyjne (cewka) jest admitancja.